Rozdział 18

- Co się stało? - zapytałem gdy Fran przestała płakać mi w rękaw i oboje trochę opanowaliśmy emocję. Lewis spokojnie stał obok i czekał na jakieś szczegółowe informacje. Nie pośpieszał nas a przede wszystkim Fran. Jego obecność dawała mi dużo wsparcia. Byłem wdzięczy za to, że tutaj był.
- Wczoraj wieczorem nie było mnie w domu. Przyszły jej koleżanki. Trochę wypiła a następnego dnia źle się poczuła. Strasznie zaczęła boleć ją głowa. Miała zaburzenia widzenia i równowagi. Myślałam, że to zwyczajne skutki jej wcześniejszych wyczynów, ale po tym jak nie mogła złapać oddechu i straciła przytomność od razu zadzwoniłam po karetkę. - opowiedziała mi przebieg wydarzeń. Byłem bardzo zdenerwowany a dziewczyna zmęczona. Ledwo stała na nogach. Siedziała na korytarzu od kilku godzin nie jedząc ani nie pijąc nic przez cały czas. - Teraz lekarze podpięli jej kroplówki i podali masę leków, ale nadal jest nieprzytomna. Podobno powodem nagłego pogorszenia stanu zdrowia był alkohol, który w jej przypadku jest stanowczo zakazany. - Włoszka przetarła zmęczone oczy a ja pokręciłem z niedowierzaniem głową. Jak ona mogła zrobić coś takiego? Czy ona w ogóle już nie myśli?
- Dlaczego to zrobiła? - zapytał Hamilton, który siedział na jednym z krzesełek i uważnie nam się przyglądał.
- Bo uwierzyła w słowa jakie powiedziała jej obca laska. Chciała o wszystkim zapomnieć - spojrzała na mnie wymownie. Żaden z nas nic nie rozumiał.
- Jak to? - zapytałem. Czyżby Fran wiedziała dlaczego Lia przez tyle dni się do mnie nie odzywała? Chciałem wiedzieć wszystko. Teraz i tu.
- Wytłumaczycie to sobie sami. - odpowiedziała w imię tajemnicy przyjaźni. Usiadła obok Lewisa i zmęczona położyła mu głowę na ramieniu. Brytyjczyk objął ją jedną ręką. Powiem szczerze, że nie spodziewałbym się takiej postawy po kierowcy Mercedesa.
- Można do niej wejść? - zapytałem Włoszki. Musiałem ją zobaczyć. Nie po to przebyłem tyle kilometrów żeby stać na korytarzu. Za wszelką cenę chciałem chociaż dotknąć jej dłoni.
- Można, ale na krótko i pojedynczo. - usłyszałem za sobą męski głos. Odwróciłem się i ujrzałem lekarza, u którego byliśmy razem. To on zajmował się chorobą Lii.
Fran i Lewis stwierdzili, że najodpowiedniej będzie jak ja tam wejdę. Przed pchnięciem drzwi niepewnie spojrzałem na brunetkę a ona tylko smutno się uśmiechnęła. Nacisnąłem klamkę i wszedłem do niewielkiego pomieszczenia. W pokoju panował półmrok. Powoli podszedłem do łóżka, na którym nieruchomo leżała Lia podpięta do miliona rurek i aparatury, która regularnie wydawała dźwięk. Zacisnąłem usta i na chwilę przymknąłem powieki. Jak mogłem na to pozwolić? Leżała taka bezbronna, niewinna, krucha i blada. Pośród jasnej pościeli wyglądała jak Królewna Śnieżka. Westchnąłem głośno i sięgnąłem po biały taboret stojący pod ścianą, który przesunąłem bliżej łóżka brunetki. Delikatnie chwyciłem ją za dłoń i z uwagą jej się przyglądałem.
- Dlaczego to zrobiłaś? Dlaczego uciekłaś? Dlaczego doprowadziłaś się do takiego stanu? Musisz z tego wyjść. - mówiłem szeptem łamiącym się głosem. - Lia. Brakuje mi ciebie. Błagam cię wróć do nas. Razem z Lewisem zrezygnowaliśmy z wyścigu, żeby tu być. Wszyscy się o ciebie martwią. - wyznałem i ponownie wziąłem głęboki oddech. Cały czas trzymałem jej prawą dłoń. - Nie wiem co zrobiłem, ale przepraszam. - schowałem jej dłoń w swoich i spuściłem głowę zamyślając się na chwilę. Nagle na swoim ramieniu poczułem dotyk dłoni. Przestraszony odwróciłem się i ujrzałem znajomego lekarza. Nie miałem pojęcia ile już tutaj siedziałem. Odnosiłem wrażenie, że czas się zatrzymał.
- Na dzisiaj wystarczy. Pacjentka musi odpoczywać. - powiedział spokojnym głosem. Powoli odłożyłem dłoń brunetki i wstałem. Nachyliłem się nad jej łóżkiem, odgarnąłem jej włosy.
- Będę na korytarzu. - wyszeptałem tak cicho, że nawet mężczyzna stający dwa kroki za mną nie mógł tego usłyszeć. Delikatnie pocałowałem ją w czoło i kilka razy pogłaskałem po głowie. Z zaszklonymi oczami wyszedłem na korytarz. - Co z nią będzie? - zapytałem lekarza, który wyszedł zaraz za mną.
- Nie wiem czy mogę udzielić panu takiej informacji. - odparł lekarz zaglądając w kartki, które trzymał w ręku. - Zazwyczaj takie informacje udzielamy tylko rodzinie. - Krew się we mnie zagotowała. Miałem ochotę wywrzeszczeć mu prosto w twarz co w tym momencie o nim myślę. Uważałem go za spoko gościa. Przecież widział mnie obok Lii nie raz.
- Jestem jej mężem. - powiedziałem spokojnie. Lewis ze zdziwieniem powoli uniósł głowę. Fran nadal opierała się o jego ramię.
- To zmienia postać rzeczy. Na razie jej stan jest stabilny, ale w każdej chwili może się pogorszyć. Pierwsza dobra będzie decydująca. Podjęliśmy decyzję, że zaczekamy aż sama się obudzi. Alkohol przy jej chorobie jest surowo zabroniony. Może pan się cieszyć, że tylko na tym się skończyło. - Pokiwałem głową przetwarzając każe słowo i spojrzałem wymownie na Hamiltona.
- Od kiedy ty jesteś żonaty? - zaśmiał się Brytyjczyk. Na mojej twarzy też wywołało to minimalny uśmiech. - Miałeś ślub i starego kumpla nie zaprosiłeś. - pokręcił z niedowierzaniem głową. Za wszelką cenę próbował rozluźnić atmosferę. Usiadłem pod ścianą naprzeciwko znajomych. - Usnęła. - odpowiedział widząc moje pytające spojrzenie skierowane na Fran.
- To jedź z nią do domu. Powinna odpocząć. Tylko bez żadnych numerów. Daniel by cię zabił. - zaproponowałem i ostrzegłem. Lewis zastanawiał się chwilę nad tą propozycją. - A co z tobą? - zapytał zaciekawiony powoli się zbierając.
- Ja tu zostanę. Muszę przy niej być. - Porozmawialiśmy kilka minut na temat stanu Lii po czym kierowca wziął na ręce śpiącą Włoszkę i zaniósł ją do samochodu. Była tak zmęczona, że nawet się nie przebudziła. Kilka minut później dostałem wiadomość, że cali dotarli do jej mieszkania.
Przez całą noc siedziałem na korytarzu.

 • • • • •

Cześć wszystkim! Powiem szczerze, że nie mam pojęcia do mam napisać. Ostatnio bardzo spada aktywność, ale tym akurat zbytnio się nie martwię bo są wakacje. Sama też mam sporo zaległości, ale staram się je nadrobić. Bardziej martwi mnie to, że muszę napisać 4 rozdziały na zapas ponieważ w kilka następnych piątków nie będzie mnie w domu i rozdziały muszą być gotowe. Dlatego też może się tak zdarzyć, że nie będę miała możliwości poinformowania was o nowościach.

Rozdział po ocenę zostawiam wam :) czekam na długie opinie, ale krótkie, miłe słowa także mile widziane :P
Besos :*